Soms overvalt het me zomaar. Dan zit ik het ene moment te
lachen en weet ik het volgende moment niet zo heel goed wat ik voel. Ik weet
alleen dat het geen leuk gevoel is... Woorden om het nader te beschrijven zijn
er niet echt. Het is een soort leegte, en toch ook niet. Het is me heel erg vol
voelen, en toch ook niet. Het is een echo en een doffe slag tegelijk. Het is
verlammend. Dat wel... En plots wil geen gedachte meer tegoei doordringen, wil
geen taak meer lukken. Er waart een spook door mijn hoofd. Dat spook heet
depressie.
Op de momenten dat het dan even niet gaat, dan start er een
achtbaan in mijn hoofd. Die valt van een hoogte vol niks, roetsj! ...naar
beneden. Ik trek mezelf mee de diepte in. Plots ben ik zelf niets meer waard.
Plots verliest mijn 'ik' zelfs de 'silver lining' die er vroeger altijd was om
me aan op te trekken als ik even in een dipje zat. Plots blokkeer ik en kan ik
maar moeilijk meer terug. De wereld binnen in mij valt stil, terwijl die wereld
daar buiten ongenadig en chaotisch verder beukt in mijn gedachten. Vragen als
'Wie ben ik?' verdraaien zich tot 'Wat ben ik waard?'. Vragen als 'Wat is de
zin?' verduisteren tot het simpele 'Waarom?'. De absolute leegte, het
obstructieve van een gedachte aan niets, het blokkerende aan ondefinieerbare
gevoelens en het verdovende in de chaos...
Gelukkig zijn er momenten dat het even beter gaan. Soms
duren die momenten zelfs een behoorlijke poos. Dan lukt alles weer. Dan kan ik
intens genieten van dingen gedaan krijgen. Het zijn die momenten die ik
tegenwoordig koester. Ze geven me een gevoel van eigenwaarde dat eens een
keertje niet verbonden is aan een schijnbaar niks doen, aan een nutteloos
rondhangen in mijn eigen vege lijf. Ik klamp me dan koortsachtig vast aan die
momenten. Bij iedere geforceerde lach die ik slaak, bij iedere duistere
gedachten die voorbij zweeft, op ieder donker moment op mijn dag... zijn dat de
dingen waaraan ik me vasthoud: mijn hoofd hangt niet altijd vol onweerswolken,
soms schijnt in mijn hart de zon. En zolang ik me dat besef - zo vertel ik mezelf
- komt alles wel goed. Toch?
Ik dacht altijd dat ik een goed beeld had op wat een
depressie was, maar nu leer ik dat ik eigenlijk geen flauw idee had. De woorden
waarmee ik voor mezelf depressie beschreef waren niet meer dan dat: woorden.
Het was een beeld dat - hoewel genuanceerd - toch nog behoorlijk wat
misvattingen kende. Het is misschien een beetje zoals voor het eerst echt
verliefd op iemand worden: je kan het je niet echt helemaal inbeelden. Pas op
het moment dat je voor iemand valt besef je hoe zoiets aanvoelt. En natuurlijk
zijn er de sprookjes, de boeken en de films die je een notie geven van...
Uiteindelijk raken die slechts de oppervlakte van verliefdheid aan. Of soms
ook: de oppervlakte van de symptomen van een depressie
Het leven kronkelt momenteel op vreemde manieren langs, over
en onder me door. Ik lijk de grip op de dingen wat kwijt te zijn. En ieder
moment bid ik, dat die zelfverzekerde jongen die ik ooit was me komt redden.
Dat hij me meeneemt naar toen ik krachtig in mijn schoenen stond. De tijd van
'Je m'en fou!' en 'King of the World'. Mezelf als mijn eigen prins op het witte
paard... Waar is die onversaagde held? Waarom is hij niet bij me nu? Komt hij
ooit nog terug? Man, wat verlang ik naar zijn terugkeer...
Gelukkig onweert het niet altijd in mijn hoofd.
(To be continued...)
