Het is lang geleden dat ik nog eens iets postte op deze blog. Het is
zelfs lang geleden dat ik ook maar iets schreef. Maar daar komt nu dus
verandering in. Als onderdeel van een plan om mijn algeheel welbevinden te
verbeteren. Therapie, zeg maar… En ja. Ik post die tekst op het internet, waar
iedereen het lezen kan. Ik schaam me dan ook niet voor de reden dat ik dit
schrijf. Het is al te vaak taboe om over gevoelens en psychisch welbevinden te
praten, maar ik zie niet in waarom we er over zouden moeten zwijgen. We zouden
met ons allen beter wat vaker stil staan bij hoe we ons als mensen voelen… En
dat zeg ik ook los van mijn eigen huidige situatie.
Een kleine maand geleden voelde
ik me futloos. Niet lichamelijk, maar in mijn hoofd. ‘Tekenen van een depressie’,
aldus de dokter. Dus nu ben ik in behandeling, met alles wat daar bij hoort: een
psycholoog, antidepressiva en een godzijdank zorgzame en warme omgeving. De
diagnose was een behoorlijke schok. Immers: ik heb wel vaker last van sombere
periodes. En toen ik bij de dokter binnenstapte omdat ik me nergens meer aan
gezet kreeg – niet op mijn werk, niet in het huishouden en niet in het
verenigingsleven - dacht ik aan één of
ander vitaminetekort dat zo zou worden opgelost met wat pillen en aangepaste
voeding. Toen ik buitenkwam was dat wel met een voorschrift voor pillen, maar
niet voor de pillen die ik verwacht had.
Waar ik me de laatste maand aan
erger is de vraag “Hoe gaat het?” aan het begin van een gesprek. Nu vond ik dat
al langer een stompzinnige vraag die vaak enkel gesteld wordt uit beleefdheid.
En nu het effectief niet goed met me gaat,
werd de vraag een bron van ergernis. Veel mensen willen niet horen dat het
slecht met je gaat. Dan moeten ze luisteren naar een verhaal. Het sociaal
verwachte antwoord op de vraag “Hoe gaat het?” is “Goed. En met jou?” Maar
goed, sommige zaken zijn nu eenmaal wat ze zijn…
Mijn voornaamste probleem
momenteel is dat ik niet goed weet wat zeggen. Ik maak er geen geheim van dat
het momenteel even wat minder met me gaat, maar om dat nu in ieder gesprek te
gaan vermelden… Bovendien is de follow-up question nadat je zegt dat je
symptomen van een depressie hebt steevast “Oei. Hoe komt het?” En dat is net de
ene vraag die ik nog meer verafschuw dan het verfoeilijke “Hoe gaat het?”…
Het zit namelijk zo: ik weet het
zelf niet. Ik weet niet waarom ik me ongelukkig voel. Ik weet niet waarom ik me
alsmaar de vragen stel die ik me stel. Ik weet niet waarom ik me soms in mijn
functioneren geblokkeerd voel. “Is het je werk?” Neen, want ik werk graag bij
LINC vzw. De Digitale Week is een boeiend project, met meerwaarde en ik mag er
aan werken binnen een aangename werksfeer. “Voel je je eenzaam?” Ja, maar niet
zo eenzaam dat ik er aan kapot ga. Ik zou inderdaad liever een leuke partner
hebben om het leven mee te delen, maar ik ben niet wanhopig op zoek naar… “Kun
je je ei niet kwijt bij je vrienden?” Jawel. Zoals ik daarnet al zei: ik ben
dankbaar om de warme zorgen die mijn vrienden me geven. Ik koester hun
vriendschap en hun genegenheid en ik kan met hen praten over wat er in mijn
leven gebeurd. “Wat is het dan?” Ik weet het niet. Ik weet het écht niet.
Misschien kom ik er de komende
tijd al schrijvend achter? Hoe dan ook: to be continued…
