Herfst.

Gevangen in gedachten. De woorden die ik nodig heb, krijg ik niet op papier. Ik typ de ene letter na de andere en wis hele regels dan weer uit. Het is donker in de kamer en de meer dan halve fles wijn die net nog in de koelkast koud stond te wezen is nu leeg. Ademen is moeilijk en gedachten spinnen aan het vliegwiel in mijn hoofd. Er is zoveel om over te schrijven: discussies over fabelfiguren en racisme, het feit dat de Vlaming steeds meer aan ik-eerst-dan-ons-denken doet, de nakende verkiezingen van de Jongsocialisten op zowel het nationale als het lokale niveau, the Day of the Doctor,... Maar het is alsof mijn spreekwoordelijke pen geen inkt laten wil. Het blad blijft wit. In mijn hoofd en hart zijn er andere gedachten en gevoelens die om aandacht schreeuwen.

In eerdere blogs had ik het al eens over mijn drukke agenda. Over hoe ik beloofde om de tijd te nemen om te leven. Nu ik het langzaamaan die tijd durf geven, nu leer ik weer... Tijd geven aan het leven, dat is tijd geven aan het voelen. En ik voel niet graag. Voelen heb ik niet onder controle. Wat mijn hart beroerd gaat haar eigen gang, onweerstaanbaar en niet te stoppen. Mijn gevoelens sleuren mijn gedachten mee de afgrond in. En ik wil niet voelen. Ik wil niet blij zijn of verdrietig. Ik wil niet dansen of treuren. Ik wil niet gelukkig zijn of bang, niet vrolijk, niet alleen. Bij diepe toppen horen dan wel de hoge toppen, maar die redenering kan je andersom ook stellen: geen diepe dalen zonder die hoge toppen. Dus ik snij het voelen liever weg.

Ons voelen maakt ons mens en dus onredelijk. Onze gevoelens maken onze gedachten troebel. We kunnen niet om die gevoelens heen, ze verdoven ons denken met de vakkundigheid van een jarenlang getraind specialisme. Jarenlang, want het begint al bij ons kind-zijn: de verloren teddybeer of het zonnige grasveld slorpen ons op. Ze laten geen ruimte voor gedachte, redelijkheid, ratio. Het zonovergoten strand maakt de weg vrij voor de vieze boerenkool en dankzij het licht is er de duisternis.

Het is maar normaal dat we voelen. Maar het is vreemd dat we voelen...

Ik herlees mezelf en proef de donkere woorden die ik op het (digitale) papier heb neergekwakt. Ik voel ze. Afschuwelijk: ik voel ze. Ik voel hoe ze branden in mijn maag, prikken achter mijn ogen, kloppen in mijn hart. Ik geniet van het zwelgen in het zwarte. Een genieten dat - verwarring alom - zelf ook weer voelen is. En dat voelen, dat rollen, dat blij worden om het eigen verdrietig dof zijn... Het doet de wolken wijken. Er is weer een zilver lijntje onderaan die stormwolk. Het schrijven verlicht. De steen op mijn borst voelt minder aanwezig. Misschien dat ik me morgen zelfs weer op het leven focussen kan?!

Plots zie ik weer in dat de pijn, eens ze geweken is, plaats heeft gemaakt voor andere gedachten. Ik kan weer genieten van wat ik eens gehad heb, ondanks dat ik het verloor. Ik kan weer genieten van het hier, het nu, het gewoonweg zijn.

Dan besluipt me het besef... Dat die zon straks ook weer zal verdwijnen. Dat wolken weer terug komen. Dat dit licht slechts de voorbode is van duisternis. Een vicieuze cirkel van goed, van kwaad. Eeuwig tollen de seizoenen om de velden heen. Ploegende gedachten. Het vallen van de bladeren...

Herfst.