Gisteren was het Werelddag van de Geestelijke Gezondheid. Ik kreeg mijn tekst niet tijdig online, maar ik wil hem jullie zeker niet onthouden...
Ik beken: ik ben van tijd tot tijd wel eens een grote huilebalk. Onbedaarlijk rollen te tranen me van de wangen. Horten, stoten en gesnik versamachten de stilte om me heen en met rood opgezwollen ogen hang ik doelloos op de bank of in bed. Ik heb van die buien. Ik weet het. En ik schaam me er vooral niet voor. Maar plots...
Meestal gebeurt het na een paar glazen alcohol of tijdens/na extreme stresssituaties... Bijvoorbeeld vlak na het wanneer ik midden in een vlucht tussen Istanboel en Izmir de verzorging van een epileptische patiënt heb moeten coördineren. Of tijdens een avondje iets te zwaar doorzakken aan de toog. Of bij een overlijden. Bij verlies.
Het mooie aan dat huilen is het feit dat het zo ontzettend op kan luchten. Zoals de wereld weer fris is na een lentebui, zo huil ik de zorgen van me af wanneer ik het niet van me af geschreven krijg. Het is misschien niet het meest mannelijke om toe te geven in een heteronormatieve en koele cultuur als de onze, maar het is zo dom je te schamen voor een natuurlijke reactie die me bovendien verlost van (een deel van) mijn verdriet. Wat nou, 'niet stoer'? Ik durf mijn tranen te laten zien. Ik draag ze met trots want ze tonen mijn mens zijn. Ik ben immers geen Vulcan.
Sinds kort word ik - voor het eerst in mijn leven - geconfronteerd met een nieuw fenomeen: het niet om iets kunnen huilen. Soms komt die bepaalde kwestie wel bovendrijven maar verder dan een traan of wat en een snik of twee kom ik niet. Alsof mijn lichaam op de noodrem drukt en zegt: 'Doe maar beter niet, Rob.' Alsof het voelt dat wanneer ik toegeef aan de tranen, wanneer ik eindelijk die sluizen openzetten zou, dat de dam het niet meer kan houden en mijn geest zou overstromen.
Ik lijd pijn. En ik krijg de pijn niet weggehuild. Ik mag niet van mezelf. Bevreemdend. Ongemakkelijk...
"Eens goed praten, de dingen uitspreken. Dat helpt. Relativeren, nadenken. Er niet mee blijven zitten. Hulp durven vragen, je hand durven uitsteken. Tegen vrienden vertellen dat het even niet gaat. Durf huilen. Leer weer voelen..." Als hulpverlener hoor ik mensen al die dingen te vertellen. Uit eigen ervaring weet ik echter hoe moeilijk het soms zijn kan om te praten. Als je je niet lekker in je vel voelt, is het soms aanlokkelijker om eenzaam in de bank weg te zakken dan om wonden open te halen en er met grof zout doorheen te gaan. Maar laat me bij deze toch het goede voorbeeld geven.
Mijn agenda is vaak stevig volgepland. Zo stevig dat ik amper de tijd heb om te ademen, laat staan om voor mezelf te zorgen. Dat heeft - dat moet worden toegegeven - zijn tol. Chronisch slaaptekort, insomnia, chaos in mijn hoofd. En dat draagt dan weer bij aan perioden van neerslachtigheid, perioden van extreme prikkelbaarheid (de soort waarin je je overprikkeld voelt, niet per se die waarin je kortaf bent.), een gedesoriënteerd gevoel,... Gevoelens waarover we niet graag praten. Gevoelens die we verzwijgen en al snel ver weg willen steken.
Ik wil graag de vrienden bedanken die er altijd voor me zijn. Vrienden die luisteren. Die keer op keer er gewoon zijn en verdragen dat ik voor de -tigste keer met datzelfde zit. Vrienden die ik beschouw als familie en die hopelijk ook weten dat mijn deur ook altijd voor hun open staat. Bedankt om te luisteren. Dat lucht op. Dat heb ik nodig. Dat helpt me. Dus bedankt. Dat kan ik hier niet genoeg onderstrepen.
Op deze Werelddag van de Gezondheidszorg wil ik - bij wijze van dank - mezelf dan ook wat beloven. Ik beloof mezelf meer tijd te nemen om te leven en me minder te laten leven. Ik beloof mezelf opzoek te gaan naar een gezonder evenwicht tussen engagement en tijd voor mezelf. Ik beloof mezelf dat ik wanneer ik ergens mee zit ik er over praten zal. Met vrienden, familie, collega's,... Mensen die ik vertrouw. En als het moet ook met professionele hulpverstrekkers.
Het komende jaar wil ik daarnaast ook een stukje van mijn politieke focus voorbehouden voor zorg. Zorg voor mensen die nood hebben aan een gesprek, aan gezelschap, aan steun. Zorg voor mensen voor wie de wereld te veel prikkels geeft. Zorg voor mensen die op zoek zijn, zich niet lekker voelen. Zorg voor wie de stap niet kan of durft zetten.
Want er voor elkaar zijn, daar draait het toch ook gewoon om?
En voor wie het even nodig heeft, maar die het even niet kwijt kan of durft aan een bekende... Blijf er niet mee zitten en neem contact op met mensen die klaar zitten om te luisteren:
Algemeen welzijn: het CAW in jouw buurt...
Voor jongeren: het JAC in jouw buurt...
Awel (Kinder- & Jongerentelefoon): 102 of www.awel.be/
Tele-onthaal: 106 of http://www.tele-onthaal.be
Holebifoon: 0800 - 99 533 of www.holebifoon.be
Childfocus: 116 000 of www.nupraatikerover.be
Zelfmoordlijn: 02 - 649 95 55 of www.zelfmoordlijn.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten