Allereerst... Als u niet weet wat een Vulcan is: het is een fictief ras uit Star Trek. De naam Spock doet misschien wel een belletje rinkelen? Wel... Spock is half mens, half Vulcan. En als ik zeg geen Vulcan te zijn dan heb ik het niet over het niet groen zijn van mijn bloed of mijn kortere seksuele cyclus, maar over hun ingesteldheid. Hoewel Vulcans wel voelen, onderdrukken ze hun gevoelens om te leven naar hun leidraad: de logica.
Ik doe mijn best. Echt waar... Maar ik kan het niet. Hoewel het verdringen van emotie met tijden wel eens lekker lukken wil, blijk ik steeds weer een mens. Een mens met irrationele dromen, verlangens, reacties. En dat is misschien maar goed. Veel Vulcans hebben immers psychische problemen vanwege hun lifestyle. Maar dus... naar de kern dan maar?
Soms zit ik uren ongemakkelijk te wezen, niet echt lekker in mijn eigen vel. Emoties stromen dan vrijelijk doorheen iedere vezel in mijn lichaam. Lyrische buien zetten me aan het schrijven. Meestal met een of meerdere - meestal zeer middelmatige - gedichten tot gevolg. Soms, zoals nu, een blogtekst waarin ik het niet heb over politiek of opinies, niet over rechten of over de verfilming van een gedicht. De gevoelens moeten er uit.
De irrationele nood om anderen te laten weten wat ik voel hoewel ik eenzaam aan een bureau zit doet dan mijn vingers over het klavier bewegen. Een zekere droefheid moet er dan uit. Zelfs als de Elmo playlist, vrolijk als heck, opstaat... Het is me wat, mens zijn.
En toch... Toch zijn we het allemaal: mens. Domme fouten, ondoordachte uitspraken, plotse uitspattingen. Dingen die het leven spannend houden, zeg maar. Want die dingen zorgen niet alleen voor pijn, chaos, verwoesting. Het zijn ook net kansen op avontuur, op herstel, op groei.
'God,wat klinkt dat melig.' Daarom herlees ik dus zelden of nooit wat ik op papier gooi. En nu ik toch terug heb gelezen... Ik laat het lekker staan. Mensen hebben gevoelens en het is goed om er af en toe zelf bij stil te staan wat gevoelens met ons doen. Dat klinkt heel voor de hand liggend, maar toch betrap ik mezelf er op dat ik maar zelden stil blijf staan om gewoon een te 'voelen', laat staan om nog wat langer stil te staan om na te gaan denken over wat ik voel en wat dat nu eigenlijk met me doet.
Misschien moesten we maar eens allemaal wat vaker een kop thee zetten (of koffie, of water, of... Wat je maar kalm maakt) en rustig in de bank weg te zakken. Dan laten we die tv uit, zetten geen radio op en ook het internet houden we uit de buurt. Gewoon stil zijn. En stil staan (zitten).
Stil staan. Dat moest ik misschien maar eens wat vaker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten