Afscheid.

Afscheid nemen gaat vaak gepaard met veel rituelen en het spreken of schrijven er rond is even dikwijls omfloerst door een dikke laag cliché's. Ik weet dan ook niet goed hoe ik hier aan beginnen wil zonder al te veel aan die cliché's te gaan hangen. Want soms schieten woorden te kort. Zie je, daar ga ik al...

Een jong mens van 24 wordt verondersteld in de fleur van zijn of haar leven te zitten. In die periode waarin je stilaan aan een eigen zelfstandig leven begint: een job, uitkijken naar een eigen woning, een auto ook, misschien. Zo iemand hoort krachtig en gezond te zijn. Zo iemand hoort pas op een derde van het leven te zitten, vlak aan het begin. En levendig te lachen, plezier te hebben, tijd door te brengen met vrienden...

Vanavond zal zo een avond zijn die hard zal confronteren met die andere realiteit. Die realiteit waarin niet iedere vierentwintigjarige lacht en sterk en onvergankelijk is en in de fleur van de fladder. Het wordt zo een avond die pijnlijk aantoont dat het ook anders kan lopen. Zo heel plots en onverwachts. Van achter mijn bureau kan ik nog doen alsof het iets uit een ver land is. Iets dat geen deel uitmaakt van ons leven, maar enkel gebeurd in verhalen vol kwade krachten. Straks kan dat niet langer. Ik wéét dat ik het nu nog niet ten volle besef. En ik ben bang voor dat besef. Want straks... Straks blijkt bitterhard dat ook iemand van 24 heel plots vertrekken kan.

En graag zouden we met ons allen de woorden vinden die we nodig hebben om uit te leggen wat voor een jofele kerel hij was. We zouden graag naar het papier kunnen vertalen hoe we, samen en onder vrienden, lachten. En als we nu maar eens kon beginnen aan het ophalen van al die herinneringen om ze voorgoed in steen vast te leggen zodat ze nooit zouden vervagen... "Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten," zingt Bram Vermeulen. En woorden in zwart op wit houden herinneringen levend. Hadden we daarom dus samen toch die juiste woorden maar...

André, Andy... We zullen u missen. Het leven zal anders aanvoelen en de lege plek die ge achterlaat zal nog lang blijven schroeien op onze huid. Er blijven enkel nog oude herinneringen aan mooie tijden over. Plannen voor nieuwe samen bergen we stil op. Mocht er - ge weet maar nooit - toch iets zijn als een 'hierna'... Hopelijk hebt ge het er goed. Maar we zullen u missen, kerel. En dat moogt ge gerust weten ook.