Hoewel ik mijn internationale kameraden missen zal, hoewel ik vele vrienden hier in Vlaanderen heb leren kennen, hoewel ik mezelf ideologisch nog steeds op die plaats bevind waar ik me al altijd bevonden heb... Het punt is daar waarop een mens eens na moet denken en zeggen: tot hier. Het is genoeg geweest. Rob stopt met politiek.
Ik stel me geen al te grote schokgolven voor wanneer ik die woorden uitspreek. Noch mijn politieke vrienden - die ik door verminderd engagement sowieso al minder zag - noch mijn directe omgeving - die me goed genoeg kent - zullen versteld staan kijken. Misschien zal ik na vandaag links en rechts (haha) wel eens een vraagje krijgen uit mijn bredere kennissenkring, maar... Het is echt waar: ik stop.
Toen het allemaal begon, ging het van de meet af aan erg snel. Vanuit een 'Ik richt Animo Hasselt weer op' rolde de bal snel door naar Animo Limburg, naar sp.a Hasselt, naar sp.a Limburg. Dat deed deugd, want ik hongerde er naar de wereld te veranderen. En die honger is er nog steeds. Nog altijdwil ik samen vooruit. Maar het besef is gegroeid, dat ik dat liever doe vanuit ons sterke middenveld. Liever ben ik spreekbuis dan bestuurder. Liever ben ik dan toch geen Internationaal Secretaris van de Jongsocialisten. Een politieke carrière binnen de sp.a spreekt me ook al even niet meer echt aan. Geef mij maar de concrete zaken: het bevorderen van geletterdheid via mijn werk. Het meedenken over emancipatie met het Regenbooghuis, thuis om de hoek. Een discussie aan de toog of een snedige blogpost.
Daarnaast speelt ook frustratie en desillusie wat mee in de kaart van mijn beslissing. Mijn politieke overtuiging is voor mijn niet louter een ideologie, maar werd - steeds meer - een levenshouding. Diversiteit, democratie, gelijk(waardig)heid, emancipatie... Ik probeer ze niet enkel te schrijven, maar te ademen. Ironisch genoeg zijn het mijn internationale reizen voor de JS die me dat geleerd hebben.
Maar waar ik eens warmte en gedrevenheid voelde, blijkt het groots en machtig huis van 'dé Beweging', 'dé Partij' toch ook met wat tochtgaten te zitten. En hoewel men terecht op kon merken dat ik ze dan maar beter zelf mee dicht timmer, eerder als er voor weg te lopen... Zonder het juiste gereedschap en zonder de nodige energie zal me dat niet lukken. Zeker niet alleen.
Dus is het tijd om er een streep onder te trekken. Met een warm gevoel kijk ik echter terug. Op wat ik heb meegemaakt, op wat ik heb bijgeleerd, maar vooral ook op mensen. Op de vele vrienden in binnen- en buitenland met wie ik mocht kennismaken. Op de mensen achter de politici. Op een familie die zo divers is, maar die me wel een plekje aan hun vuur aanbood. Dankbaar ben en blijf ik ook voor de leerkansen, de processen, de ervaringen, de studiereizen. Mijn afscheid gaat niet gebukt onder een loodzware mantel van rancune of wrangheid. Het is eerder een vederlicht moment van zelfontdekking. Mijn vriendschappen, ik gooi ze niet in de prullenmand. Mijn ideologie, ze gaat niet plots overboord. En op vraag wil ik mijn schouders heus nog wel eens onder (kleine, afgegrensde) projectjes zetten. Maar hier scheiden onze wegen toch echt. En hoewel ik hoop dat ze af en toe nog eens zullen kruisen, ondanks het feit dat ik wie wel verder gaat op de weg die ik nu verlaat veel succes toewens... Het was tijd.
Wordt niet vervolgd.
