Terugblik: De Grote Outing van 2004

Gisteren werd ik vijfentwintig. Maar dat is niet het enige lustrum dat ik gisteren herdacht. Gisteren was het namelijk ook exact tien jaar geleden dat ik met een ietwat gezonde dosis overmoed aan mijn klas bekend had homo te zijn. De Grote Outing van 2004 begon. Het is een moment in mijn leven waar ik tot op de dag van vandaag kracht uit put...

 

Het was een woensdagochtend in november toen we allemaal de school weer binnen drumden. Onze klas - we zaten toen in het vierde - had die ochtend fysica in een lokaal dat wat weg had van een miniatuuraula. In alle krapte van dat lokaal ving een van de pestkopjes van de klas flarden op van het gesprek dat ik met een vriend aan het voeren was. Nog voor de les begon schalde er een "Rob, zijt gij hómò?!" door de klas. Even werd het stil. Tot plots het antwoord: "Ja, X, en dan?!".

Ik was al een tijdje aan het kniezen over hoe mijn outing zou gaan verlopen. Nu dat al mijn vrienden het wisten, vond ik de tijd rijp om ook de rest van de wereld te laten delen in die kant van Rob. Dat die woensdag dé dag zou zijn was ietwat onverwacht, maar - en dat wil ik mijn 'ik-van-toen' zeker op het hart drukken - zeker niet onaangenaam.
Met een oncontroleerbare snelheid ging het nieuws de hele school rond. Zelfs de lagere jaren - op die campus van de school zaten enkel jaren een tot vier - wisten het allemaal nog voor het einde van de pauze. Gefluister in de gangen waarvan men dacht dat ik het niet hoorde, mensen die ik nog nooit gezien had die me kwamen opzoeken en vroegen of 'het' waar was en voor het eerst ook (het nadien veel gebruikte) "Wat weet jij daar nu van? Jij bent homo."

Maar ik zou dat moment nooit willen terugnemen. Geen moment in mijn leven was  zo bevrijdend. Geen enkele daad die ik stelde bood me achteraf dat zelfde moedige gevoel. En het verbaasde me hoeveel respect ik van klasgenoten kreeg vanwege mijn eerlijkheid. Daar heb ik ze nooit voor bedankt. Dus laat me dat nu, tien jaar later, eindelijk maar eens doen.
Want dat ben ik: mijn omgeving ontzettend dankbaar. Omdat ik mocht zijn wie ik ben. En omdat ik me nooit heb moeten verstoppen. Die Grote Outing van 2004 gaf me nadien de moed om eerlijk te zijn over mezelf. Sinds die dag ben ik voor geen enkele groep terug in de kast gekropen. Niet toen ik ging studeren, niet toen ik ging werken, niet in het uitgaansleven en niet in de politiek. Bedankt, 'omgeving-van-toen'. Zelfs vandaag nog zijn jullie een bron van kracht, een herinnering die me sterker maakt en een stukje bagage dat me zeer dierbaar is.

Bedankt!