'I had a black dog, it name was depression,' is een quote die de vaste lezers van mijn blog misschien wel kennen. (Toch niet? Dan kan je dat alsnog ontdekken onder de tag 'Depressie'.) Het is een quote in de verleden tijd en dat past. Ik zou me immers niet meer beschrijven als 'depressief'. Waar ik het vandaag wel over wil hebben, zijn die donkere dagen die er af en toe toch nog zijn...
Het is een regenachtige dag geweest. Passend dus wel dat ik het vandaag ook heb over de wolken in mijn hoofd. Want net als de hemel is ook mijn hoofd soms bedekt met grijs en zwart en duisternis. "Dat is normaal. Iedereen heeft wel eens een mindere dag," zou je kunnen zeggen. Maar het is toch net dat tikje anders.
Er zijn dagen waarop ik mijn bed echt maar héél moeilijk uit kan. Mijn gemoed drukt me die dagen haast fysiek weer het matras in en maakt de ruimte kil. De duisternis sijpelt dan uit mijn hoofd de kamer in en zorgt er voor dat ik me aan alles stoot. Mijn ogen branden dan met tranen die niet komen en mijn maag... Het zijn van die dagen dat werktaken zoveel groter zijn en ik zoveel kleiner. Ieder kopje afwas is er dan een te veel en doet me uit de keuken vluchten. Wat vervelend is, want wanneer ik me goed voel durf ik die afwas ook meer dan regelmatig te laten aangroeien. En oh, wat spijt me dat op donkere dagen. Iedere verkeerd gestrooide sok, ieder papiertje dat het bureau bedekt, ieder te koken rijstkorreltje... Op zo'n dagen is alles me te veel. Immers: 'ik heb me amper aangekleed gekregen. Hoe moet iets anders, iets groter ooit gaan lukken?
Ik voel ze nog niet aankomen die dagen. Maar ik ben ze wel gewoon en ik heb ze leren accepteren. Ze hebben een plaatsje gekregen in mijn leven. Achteraf zie ik vaak wel dat het niet zo vreemd is dat er wolken in mijn hoofd zitten. Achteraf zie ik vaak wel hoe de wolken al aan de horizon kwamen piepen, lang voor ze mij het zicht ontnamen: maar moeilijk op tijd naar bed raken, zware discussies, dingen ontwijken, dingen uitstellen, me teveel zorgen maken om anderen, me te weinig zorgen maken om anderen, veel eten, weinig eten, slecht eten... Het zijn tekens aan de wand.
Als er iets is dat ik nog moet leren... Dan is het preventieve zelfzorg. Wat vaker die afwas er doorheen jagen, toch net dat half uurtje eerder naar bed gaan, wat minder vaak het drama opzoeken en wat meer zelfvertrouwen in mijn stem steken wanneer ik mijn vrienden zeg dat ik gisteren eigenlijk ook al pizza had. Maar net zo goed zijn er dingen die ik ondertussen al geleerd heb... Zoals curatieve zelfzorg en aanvaarding. Het weten dat de regen ooit op raakt en er weer zon komt. Het mezelf niet forceren om te veel te willen doen op zo'n dagen, maar terzelfdertijd ook niet alléén maar in bed blijven liggen en na een boek, een snelle hap en een dutje durven stellen dat het zo wel weer mooi is geweest. Zoeken naar een diepgewortelde oorzaak moet op zo'n dagen even niet. En dat takenlijstje... Ik kan er al wat aan beginnen, maar morgen... Morgen is er weer een dag! En dan gaat het vast weer beter met me.
Depressieve buien zullen vast nog wel even deel uit blijven maken van mijn leven. Langzaam leer ik verdriet, pijn maar ook verstarring en stilstand een plekje te geven. Ik probeer er aan te werken en er over te praten eerder als er alleen mee te blijven zitten en te veel over na te denken. En soms lukt dat. Maar soms ook niet. En dat is heus niet zo erg als ik ooit eerst dacht.
