Pagina's

21 juni 2017

Zorgen - Een straat in mijn stad.

Deze week las ik de column van een van onze vele studenten. Hoe hij er academisch voor staat, zo op het eind van deze examenperiode, dat weet ik niet. Maar ik ken die student als iemand met engagement, inzet, vrolijkheid,... 'Met de nodige dosis X-factor', zoals ze hier op school zeggen. En ik moet eerlijk bekennen dat zijn tekst me op een persoonlijk niveau raakte. Zo zeer zelfs dat ik er voor het eerst sinds láng mijn pen voor opneem.






Een tijd terug verscheen er een artikel in de krant waarin de voorzitter van het Regenbooghuis Limburg geciteerd wordt over het feit dat 'je ook in Hasselt maar beter oppast als je hand in hand loopt.' Het is een quote waar ik toen - en nu nog steeds, moet ik bekennen - een beetje boos van werd. Sindsdien lopen mijn vriend en ik steevast hand in hand. "We laten ons immers toch niet intimideren door zo'n tendentieuze quotes en geïnternaliseerd racisme?"

Maar als ik heel eerlijk ben... Ben ook ik op meer dan één van die gelegenheden bang geweest: Je voelt je op zo een moment bekeken. Je voelt je bedreigt. Eén verkeerde blik of beweging kan in zo'n momenten... Een rilling trekt door je ruggengraat. Je slikt een keer. Maakt je onbewust heel breed of net heel klein. Je maakt je klaar om - als het nodig is - heel erg hard te gaan lopen. Hoe groot je mond soms ook is, op zo een moment heb je een heel klein en vooral heel angstig hartje.

Begrijp me niet verkeerd: Ik weiger mijn houding aan te passen. Koppig blijven mijn vriend en ik elkaars hand vast houden. Weerbarstig bieden we het hoofd tegen een draak van een onveiligheidsgevoel. Ook aan het station. Ook in het donker. En ook als mensen kijken. Maar ik ben vooral ook een beetje bang. Hoewel ik het niet helemaal eens ben met de sprongen die onze student in zijn conclusie maakt, kan ik niet anders dan zijn gevoel van angst te herkennen en te erkennen. Los van de koppeling die hij zelf legt met respect, is het dat basale gevoel van angst wat me aan zijn tekst bindt.

Hoewel we onszelf en onze reacties niet al te zeer door angst mogen laten leiden, kunnen we niet om dat zeer menselijke en vaak terechte gevoel heen. Dus hierbij ineens een eigen oproep. Het is geen roep om respect of 'normen en waarden' - in mijn ogen vreselijk vage en interpreteerbare begrippen - maar om zorg. Zorg nadat we bang zijn geweest: een warme knuffel, een luisterend oor, veilige geborgenheid. Zorg wanneer we bang zijn: een tussenkomst, een vluchtweg, oplettendheid op en om elkaar. Zorg zodat we niet bang hoeven te worden: samen bouwen aan een veiligere wereld, elkaar en vooral ons zelf wijzen op waar we beter kunnen, actief inzetten op 'wij' eerder als 'zij', al van in de creches en kleuterklassen. En... Geitewollesokkerig als het mag klinken: it's that simple.


Ik hoop dat onze studenten veilig door de stad kunnen. Ik hoop dat ze zo veilig door de stad kunnen dat ze zich ook effectief veilig mogen vóelen. En ik hoop, met veel liefde, op heel veel Zorg.