Pagina's

21 juni 2017

Zorgen - Een straat in mijn stad.

Deze week las ik de column van een van onze vele studenten. Hoe hij er academisch voor staat, zo op het eind van deze examenperiode, dat weet ik niet. Maar ik ken die student als iemand met engagement, inzet, vrolijkheid,... 'Met de nodige dosis X-factor', zoals ze hier op school zeggen. En ik moet eerlijk bekennen dat zijn tekst me op een persoonlijk niveau raakte. Zo zeer zelfs dat ik er voor het eerst sinds láng mijn pen voor opneem.






Een tijd terug verscheen er een artikel in de krant waarin de voorzitter van het Regenbooghuis Limburg geciteerd wordt over het feit dat 'je ook in Hasselt maar beter oppast als je hand in hand loopt.' Het is een quote waar ik toen - en nu nog steeds, moet ik bekennen - een beetje boos van werd. Sindsdien lopen mijn vriend en ik steevast hand in hand. "We laten ons immers toch niet intimideren door zo'n tendentieuze quotes en geïnternaliseerd racisme?"

Maar als ik heel eerlijk ben... Ben ook ik op meer dan één van die gelegenheden bang geweest: Je voelt je op zo een moment bekeken. Je voelt je bedreigt. Eén verkeerde blik of beweging kan in zo'n momenten... Een rilling trekt door je ruggengraat. Je slikt een keer. Maakt je onbewust heel breed of net heel klein. Je maakt je klaar om - als het nodig is - heel erg hard te gaan lopen. Hoe groot je mond soms ook is, op zo een moment heb je een heel klein en vooral heel angstig hartje.

Begrijp me niet verkeerd: Ik weiger mijn houding aan te passen. Koppig blijven mijn vriend en ik elkaars hand vast houden. Weerbarstig bieden we het hoofd tegen een draak van een onveiligheidsgevoel. Ook aan het station. Ook in het donker. En ook als mensen kijken. Maar ik ben vooral ook een beetje bang. Hoewel ik het niet helemaal eens ben met de sprongen die onze student in zijn conclusie maakt, kan ik niet anders dan zijn gevoel van angst te herkennen en te erkennen. Los van de koppeling die hij zelf legt met respect, is het dat basale gevoel van angst wat me aan zijn tekst bindt.

Hoewel we onszelf en onze reacties niet al te zeer door angst mogen laten leiden, kunnen we niet om dat zeer menselijke en vaak terechte gevoel heen. Dus hierbij ineens een eigen oproep. Het is geen roep om respect of 'normen en waarden' - in mijn ogen vreselijk vage en interpreteerbare begrippen - maar om zorg. Zorg nadat we bang zijn geweest: een warme knuffel, een luisterend oor, veilige geborgenheid. Zorg wanneer we bang zijn: een tussenkomst, een vluchtweg, oplettendheid op en om elkaar. Zorg zodat we niet bang hoeven te worden: samen bouwen aan een veiligere wereld, elkaar en vooral ons zelf wijzen op waar we beter kunnen, actief inzetten op 'wij' eerder als 'zij', al van in de creches en kleuterklassen. En... Geitewollesokkerig als het mag klinken: it's that simple.


Ik hoop dat onze studenten veilig door de stad kunnen. Ik hoop dat ze zo veilig door de stad kunnen dat ze zich ook effectief veilig mogen vóelen. En ik hoop, met veel liefde, op heel veel Zorg.


24 maart 2017

Dienstmededeling // Omleiding

DIENSTMEDEDELING


Hoewel de eerdere blogberichten die ik publiceerde zeker nog een tijd beschikbaar blijven via http://robdeclerck.blogspot.com, hangt deze blog niet meer vast aan mijn eigen webdomein. Binnenkort vind je op www.robdeclerck.be nieuwe content. Minder politiek, minder dagdagelijks. Meer gericht op het in groep uitoefenen van mijn hobby's.

Voorlopig sluit ik deze blog dan ook af. Er zal geen nieuwe content worden bijgeplaatst. Zij die mijn dagdagelijkse wandelgang wensen blijven te volgen, kunnen me steeds aanspreken in het echte leven.

Bedankt voor uw leestijd!



Met vriendelijke groet
Rob D.


17 februari 2017

Terug naar school – Mijn eerste semester

Een half jaar (en twee dagen) na mijn start aan Hogeschool PXL – als werknemer en niet als student, al wordt die fout wel vaker gemaakt… - is het tijd voor een eerste tussentijdse balans. Hoe gaat het me af? Heb ik spijt van mijn vertrek bij LINC? En… Wat ligt er in het vooruitschiet?



De eerste dagen en weken waren hectisch. De start van het academiejaar levert verdomd veel drukte op: nieuwe studenten die zich komen inschrijven, ouderejaars die hun engagement komen hernieuwen, ouders die bezorgt even meekomen en passeren aan ‘ons loket’. Maar naast de drukte was er ook het warme welkom. Een goedemorgen hier, een vriendelijk gebaar daar… Een hogeschool is – los van alle drukte – best een aangename plek om te vertoeven.
Nu ik zowat een half jaar bezig ben, begin ik ook langzaam aan vat te krijgen op de meeste domeinen onder mijn bevoegdheid. Uiteraard kom ik vaak genoeg vragen tegen waar ik niet één-twee-drie op kan antwoorden en natuurlijk kom ik af en toe een muur tegen. Maar ik leer en – zo heb ik de indruk – het vlot.

Af en toe denk ik natuurlijk nog wel eens terug aan de dagen bij LINC vzw. Aan hoe anders het er daar aan toe ging. Een andere kijk, een andere aanpak, een ander veld, op een ander ritme, met een andere maat… Maar hoewel ik af en toe graag eens terug zou gaan, moet ik ook vaststellen: ik wil wel terug, maar als bezoeker. Eens even een uur, een dag. Immers: door aan een nieuwe uitdaging te zijn begonnen, is LINC langzaam verworden tot een herinnering, een ‘er was eens’. De collega’s daar, de sfeer, de geur van thee en boeken.
Maar au fond: Ik ben gelukkig in het hier en nu. Natuurlijk klaag ik nog graag regelmatig over ditjes en datjes. Uiteraard zijn er dagen dat het minder vlot gaat. Maar er zijn ook meer dan genoeg momenten van succes, blijdschap, motivatie. Ik leer bij, ik heb afwisseling, ik word uitgedaagd. … en ik moet geen uren per dag meer verslijten aan verplaatsingen. Dat helpt ook. Dus neen: er is geen spijt. (Op misschien die enkele momentjes van crisis, waarop het even niet zo vlot op de manier dat ik het wel. Maar soit… Die heb je overal wel.)

Langzaam krijg ik één voor één mijn domeinen onder de knie. En hoewel sommige akkers nog geploegd moeten worden, kan er ook al worden geoogst. Dat geeft voldoening. Dat geeft honger. Naar beter, naar meer. Een hogeschool stimuleert. Het bruisende leven van dag tot dag prikkelt de zinnen. Ik heb het goed hier. En kijk uit naar de vólgende zes maanden.


To be continued.


9 augustus 2016

Een nieuw begin - De X-factor

Na vijf mooie jaren verlaat ik deze week het warme nest van LINC vzw. Met dubbele gevoelens neem ik dus ook afscheid van de Digitale Week, de campagne waar ik vijf jaar lang mijn ei in kwijt kon. Maar waar de ene deur sluit, zo zegt het cliché, gaat er een andere open. En als vrijdag in Leuven het slot in de deur valt, is dat om volgende week de deur van Hogeschool PXL voor me te laten opengaan.




En het waren mooie jaren... Ik heb vergadert op verre en exotische locaties, diep in West-Vlaanderen. Ik heb de kanselarij van de eerste minister bezocht, het Vlaams Parlement en de Senaat. Ik heb op de glazen brug van de Proximustorens gelopen en ik liep regelmatig binnen bij Microsoft BeLux. Het Consience-gebouw van de administratie Onderwijs heeft geen geheimen meer. En de stations van Brussel voelen als m'n binnenzak. Ik heb genoten van de mensen, de reizen, de gebeurtenissen. Het bemannen van een callcenter, het bouwen van een eigen app, stedenspelen, infodagen, colloquia,... Klagen mag ik zeker niet. Maar ik voelde dat het tijd werd voor wat nieuws...




En dat nieuwe dat vond ik! Enkele maanden geleden begon de selectieprocedure om iemand nieuw aan te werven op de dienst studentenvoorzieningen (50%) en een medewerker voor de centrale ombudsdienst (50%). Een job, zo vond ik, die me op het lijf geschreven zou staan. En na de nodige sollicitatiestapjes bleek dat ook de PXL er zo over dacht. En dus begin ik volgende week dinsdag aan een nieuw avontuur. Dicht bij huis, binnen domeinen die overlappen met mijn persoonlijke interessevelden.

Vanaf volgende week wordt het dus veel verkennen, nieuwe telefoonnummers en e-mailadressen, een nieuwe omgeving, een iets strakker bureaucratisch jasje, (hopelijk) minder spam uit Duitsland,... Ik ging al een keertje piepen op mijn nieuwe dienst tijdens een infomoment in de D-blok. En nu op LINC alle losse draadjes langzaam maar zeker geknoopt raken, het uitbollen is ingezet, kan ik niet anders dan enthousiast komende week tegemoet te zien!


Definitely to be continued...




30 januari 2016

Buien - Depressie V

'I had a black dog, it name was depression,' is een quote die de vaste lezers van mijn blog misschien wel kennen. (Toch niet? Dan kan je dat alsnog ontdekken onder de tag 'Depressie'.) Het is een quote in de verleden tijd en dat past. Ik zou me immers niet meer beschrijven als 'depressief'. Waar ik het vandaag wel over wil hebben, zijn die donkere dagen die er af en toe toch nog zijn...



Het is een regenachtige dag geweest. Passend dus wel dat ik het vandaag ook heb over de wolken in mijn hoofd. Want net als de hemel is ook mijn hoofd soms bedekt met grijs en zwart en duisternis. "Dat is normaal. Iedereen heeft wel eens een mindere dag," zou je kunnen zeggen. Maar het is toch net dat tikje anders.

Er zijn dagen waarop ik mijn bed echt maar héél moeilijk uit kan. Mijn gemoed drukt me die dagen haast fysiek weer het matras in en maakt de ruimte kil. De duisternis sijpelt dan uit mijn hoofd  de kamer in en zorgt er voor dat ik me aan alles stoot. Mijn ogen branden dan met tranen die niet komen en mijn maag... Het zijn van die dagen dat werktaken zoveel groter zijn en ik zoveel kleiner. Ieder kopje afwas is er dan een te veel en doet me uit de keuken vluchten. Wat vervelend is, want wanneer ik me goed voel durf ik die afwas ook meer dan regelmatig te laten aangroeien. En oh, wat spijt me dat op donkere dagen. Iedere verkeerd gestrooide sok, ieder papiertje dat het bureau bedekt, ieder te koken rijstkorreltje... Op zo'n dagen is alles me te veel. Immers: 'ik heb  me amper aangekleed gekregen. Hoe moet iets anders, iets groter ooit gaan lukken?



Ik voel ze nog niet aankomen die dagen. Maar ik ben ze wel gewoon en ik heb ze leren accepteren. Ze hebben een plaatsje gekregen in mijn leven. Achteraf zie ik vaak wel dat het niet zo vreemd is dat er wolken in mijn hoofd zitten. Achteraf zie ik vaak wel hoe de wolken al aan de horizon kwamen piepen, lang voor ze mij het zicht ontnamen: maar moeilijk op tijd naar bed raken, zware discussies, dingen ontwijken, dingen uitstellen, me teveel zorgen maken om anderen, me te weinig zorgen maken om anderen, veel eten, weinig eten, slecht eten... Het zijn tekens aan de wand.

Als er iets is dat ik nog moet leren... Dan is het preventieve zelfzorg. Wat vaker die afwas er doorheen jagen, toch net dat half uurtje eerder naar bed gaan, wat minder vaak het drama opzoeken en wat meer zelfvertrouwen in mijn stem steken wanneer ik mijn vrienden zeg dat ik gisteren eigenlijk ook al pizza had. Maar net zo goed zijn er dingen die ik ondertussen al geleerd heb... Zoals curatieve zelfzorg en aanvaarding. Het weten dat de regen ooit op raakt en er weer zon komt. Het mezelf niet forceren om te veel te willen doen op zo'n dagen, maar terzelfdertijd ook niet alléén maar in bed blijven liggen en na een boek, een snelle hap en een dutje durven stellen dat het zo wel weer mooi is geweest. Zoeken naar een diepgewortelde oorzaak moet op zo'n dagen even niet. En dat takenlijstje... Ik kan er al wat aan beginnen, maar morgen... Morgen is er weer een dag! En dan gaat het vast weer beter met me.


Depressieve buien zullen vast nog wel even deel uit blijven maken van mijn leven. Langzaam leer ik verdriet, pijn maar ook verstarring en stilstand een plekje te geven. Ik probeer er aan te werken en er over te praten eerder als er alleen mee te blijven zitten en te veel over na te denken. En soms lukt dat. Maar soms ook niet. En dat is heus niet zo erg als ik ooit eerst dacht.